SZTUKA WSPÓŁCZESWNA W MUZEUM NARODOWYM W POZNANIU

Dobiegają końca prace nad nową aranżacją Galerii Sztuki Współczesnej.  Ekspozycję otwiera teraz bogaty wybór prac Jerzego Nowosielskiego.
Zmiany widoczne są w przestrzeni poświęconej polskiej sztuce powojennej. W miejscu socrealizmu pojawiły się abstrakcja i ekspresja oraz dwa obrazy Andrzeja Wróblewskiego z Muzeum Śląskiego w Katowicach, które w sąsiedztwie poznańskich można oglądać do końca października 2018 roku.
Najlepsze dzieła polskich artystów znajdujące się w kolekcji Muzeum Narodowego w Poznaniu pokazane w nowym układzie dają wyobrażenie o dynamice sceny artystycznej w latach 40., 50. i na początku lat 60. XX wieku.
Kuratorką galerii i autorką scenariusza nowej ekspozycji jest Ewa Hornowska.
Początki Galerii Sztuki Współczesnej sięgają lat 50. XX w., kiedy to w gmachu głównym muzeum przy Al. Marcinkowskiego otwarto jako pierwszą taką prezentację muzealną w Polsce stałą ekspozycję polskiego malarstwa współczesnego. Stworzył ją dyrektor poznańskiego muzeum, prof. Zdzisław Kępiński, historyk sztuki, muzealnik, krytyk i przyjaciel artystów. Początkowo w zbiorach przeważały dzieła należące do tradycji postimpresjonistycznej, głównie w wydaniu kapistowskim, szybko jednak proporcje się zmieniły i pojawiło się więcej prac artystów na wskroś nowoczesnych. Pod koniec l. 60. kolekcja miała już wyraźny charakter, którego dominującym rysem było otwarcie na współczesność, czyli to, co w sztuce najbardziej aktualne. Jednocześnie jednak na wiele lat utraciła stałe miejsce ekspozycji, które od tego czasu przeznaczone było na wystawy czasowe.
Obecnie w kolekcji znajdują się prace najważniejszych artystów polskich reprezentujących różne kierunki i tendencje artystyczne drugiej połowy XX w. Wśród nich znalazły się ciekawe zespoły dzieł Henryka Stażewskiego i przedstawicieli młodszego pokolenia abstrakcjonistów geometrycznych: Ryszarda Winiarskiego, Zbigniewa Gostomskiego, Jerzego Kałuckiego, malarzy zaliczanych do kręgu figuracji lat 60. — m.in. Teresy Pągowskiej, członków Grupy „Wprost”, artystów poznańskich (Jerzy Piotrowicz) — i artystów nurtów neoawangardowych (Roman Opałka, Zbigniew Dłubak, Wojciech Fangor, Henryk Morel) czy pop-artu (Władysław Hasior) oraz przykłady sztuki przedmiotu (m.in. Włodzimierza Borowskiego i Andrzeja Matuszewskiego).
Ekspozycja podzielona została na kilka sekwencji tworzących przenikające się miejscami narracje:
Sztuka nowoczesna obejmuje okres od poł. lat 40. do pocz. l. 60. XX w. Mieszczą się tu zarówno dzieła największych osobowości: Marii Jaremy, Jonasza Sterna, Tadeusza Kantora, Alfreda Lenicy, Jerzego Nowosielskiego i Jerzego Tchórzewskiego, kształtujących scenę artystyczną przez wiele lat, jak i zupełnie młodych twórców („Grupa 55”) i całkowicie oryginalne zjawiska jak Andrzej Wróblewski oraz skontrastowany z nowoczesnością epizod socrealistyczny.
Indywidualności w oryginalny sposób rozwijające problemy kompozycji i materii malarstwa i rzeźby to przede wszystkim Piotr Potworowski, Aleksander Kobzdej, Jan Lebenstein, Tadeusz Brzozowski i Alina Szapocznikow.